سخنی دیگر

مثنوی عرفان


بسم الله الرحمن الرحیم



از کلیات میرزا عبدالقادر بیدل دهلوی ، یکی مثنوی عرفان اوست ، که در نوع خود بی نظیر و در دقایق عرفانی بی بدیل است ، در این مثنوی مرزی میان حقیقت و مجاز یا تخیل و واقعیت، ایجاد کرده است و وهم و گمان عقلا را مورد نقد قرار می دهد، که در واقع آنچه ما پنداشته ایم همان است که می باشد، یا نه ؟!

بی خبر نشئه ای کنار شطی

به سر انگشت می کشید خطی

گه ز خطش مربعی می جست

گه مثلث به نقش می پیوست

گاه می زد مخمسی به حواس

گه مسدس شدی جهان قیاس

همچنان در خیال تکرارش

محو می کرد دست بیکارش

روزی از پرده ی جنون خیال

شکلی آمد به معرض تمثال

خط آن شکل تا به مسطر زد

دید شخصی ز آب سر بر زد

اضطرابی فشرد اعضایش

لرزه چون موج در سراپایش

بانگ زد کای ستمگر بیکار

زین خطوطم چه می دهی آزار

هر الف کز خط تو گشته عیان

بر سراپای من شکسته سنان

مرد ابله وقوع این تهدید

اثر شغل پوچ خود فهمید

گردن عجز کرد مایل خم

دست ها چون مژه نهاد به هم

که من از دستگاه بیکاری

دارم اینجا خیال سرخاری

دست بیکار تا نباید سود

فرحتم شغل این عمل فرمود

نیستم مست ناشکیبایی

بعد ازین آن کنم که فرمایی

گفت این نقش محو کن زودش

برد فرمان آنچه فرمودش

چون به حک داد خط به حکم ضرور

گشت آن شخصش از نظر مستور

ساعتی ناگذشته زان تهدید

دلکشی ها به خط کشی گردید

بی تحاشی دوباره زین آهنگ

آرزو چون قلم به خط زد چنگ

نقش کارش نکرده رفع حجاب

که شد آن شخص بی نقاب از آب

گفت باز این چه نقش بندی هاست

سعی باطل نگفتمت که خطاست

خط به حک داد بار دیگر هم

شخص را نیز دید عکس عدم

لیک بیکاری اش نداشت ضرور

همچنان غیر خط کشی منظور

هر گه آن نقش بر زمین می بست

صورت غیبش از کمین می جست

می شدی بی گمان معاینه اش

همچو تمثال پیش آینه اش

بس که از هیبتش هراس کشید

قطع شغل هوس نمود و رمید

این حقیقت طریق افسانه

داشت با آشنا و بیگانه

می کشید آن خیال خواب نظیر

هر کسی را به وهمی از تعبیر

عالمی خنده بر جنونش داشت

قصه ی پوچ سرنگونش داشت

بر زبان ها ثمر شد افسونش

منتشر گشت حرف مجنونش

تا به اسناد قدرت تکسیر

ماجرایش گشود بال صفیر

گفت استاد از آن نوا سازی

زد به افسوس سودن آغازی

کای جنون فطرت آن موکل بود

متعلق بر آن شمایل بود

شخص مظروف بود و تابع ظرف

همچو معنی رهین صورت حرف

گر نمی دادی آن حروف به حک

بود محکومت آن ملک بی شک

گنجی از غیب در کف آوردی

وز بلاهت کلید کم کردی

اگر ادراک رهبرت می بود

آن موکل مسخرت می بود

تا قیامت حصول نقش مراد

داد اقبال قدرتت می داد

ابله از آگهی به خود بالید

باز خط بر کنار شط گردید

مدتی خامه در تلاش شکست

دیگر آن نقش اتفاق نبست

دست می سود و هیچ سود نداشت

شعله ی جسته رنگ دود نداشت

آب شد خشک و بحر ماند ز نم

لفظ گم گشت و رفت معنی هم

پس درین کارخانه ی نیرنگ

دارد اشکال صد هزار آهنگ

دل که عرش بنای قدرت هاست

زین نقوش غریب چهره گشاست

هر که را زین بهار قدرت رنگ

عزم شوقی زند در آینه چنگ

بی تکلف حقیقت اقبال

پرده بر داردش ز علم مثال

زین صفت فطرت سلیمانی

کرد قدرت به خاتم ارزانی

بهر تسخیر عالم اوهام

تقشی آراست از توجه تام

که وحوش و طیور و آب و هوا

همه را یافت تابع ایما

تا نفس داشت حکم ها می راند

رنگ چندین بهار می گرداند

اثر نقش کارها دارد

رنگ بستن بهارها دارد

قدرت نقش تا نمایان شد

اهرمن صورت سلیمان شد

در نفس نغمه هاست بی تکرار

کیست محرم نوای این اسرار

عالمی علم و جهل می خواند

این ورق جز نفس که گرداند.

****

آنچه خواندید یکی از حکایات عارفانه ی بیدل در مثنوی "عرفان" بود

گر چه آثار این شاعر کمی غیر قابل تفسیر به نظر می آید اما می شود با آشنا شدن با معیارهای ادبی – عرفانی بیدل در آثارش پی به اسرار آنها برد.

دوستانی که در زمینه ی آثار منظوم یبدل نقد و نظری دارند به نشانی زیر بفرستند تا در وبلاگ های اینجانب به خصوص وبلاگ "یبدلانه" گنجانده شود:

Saapen@gmail.com

با تشکر و سپاس:

قم – سید علی اصغر موسوی "سعا"

****

******

+ نوشته شده در سه شنبه سيزدهم تير 1385ساعت 18:15 توسط سید علی اصغر موسوی | 7 نظر

--------------------------------------------------------------------------------

نفرت
چقدر می تواند "نفرت" وسعت داشته باشد ؟!

من به وسعت هزار برابر بیشتر از طمع اسراییلی ها (صهیونیزم )

از آنها نفرت دارم !

الا لعنه الله علی القوم الظالمین !

آمین !

+ نوشته شده در يکشنبه يازدهم تير 1385ساعت 2:37 توسط سید علی اصغر موسوی | یک نظر

--------------------------------------------------------------------------------

عظمت حضرت زهرای مرضیه (س)
السلام علیک یا فاطمه الزهرا ء
***********

مشابهة الزهراء للنبي صلى الله عليه وسلم



اخرج الإمام احمد في المسند عن انس بن مالك قال : لم يكن احد أشبه برسول الله صلى الله عليه وسلم من الحسن بن علي وفاطمة ، صلوات الله عليهم أجمعين ) .


وروى أبو داود في سننه عن عائشة قالت : ما رأيت أحدا أشبه سمتا ودلا وهديا برسول الله صلى الله عليه وسلم في قيامها وقعودها من فاطمة بنت رسول الله قالت : وكانت إذا دخلت على النبي صلى الله عليه وسلم قام إليها فقبلها وأجلسها في مجلسه ) .


وفي رواية الحاكم في المستدرك عن عائشة : ما رأيت أحدا أشبه كلاما وحديثا من فاطمة برسول الله صلى الله عليه وسلم وكانت إذا دخلت عليه رجب بها وقام إليها ، فاخذ بيدها فقبلها وأجلسها في مجلسه ) .


وفي رواية أخري ( للحاكم أيضا ) زيادة ( وكانت هي إذا دخل عليها رسول الله صلى الله عليه وسلم

- ص 157 -


قامت إليه مستقبلة وقبلت يده ) .


وروى البخاري والترمذي عن عائشة انها قالت ( ما رأيت أحدا من الناس كان أشبه بالنبي صلى الله عليه وسلم كلاما، ولا حديثا ولا جلسة من فاطمة ، قالت : وكان النبي صلى الله عليه وسلم إذا رآها أقبلت رحب بها ثم إليها فقبلها ، ثم اخذ بيدها فجاء بها حتى يجلسها في مكانه ، وكانت إذا أتاها النبي صلى الله عليه وسلم رحبت به ثم قامت إليه فقبلته ).



الزهراء بضعة رسول الله صلى الله عليه وسلم


اخرج الإمام مسلم في صحيحه عن المسور بن مخرمة قال قال رسول الله صلى الله عليه وسلم ( انما فاطمة بضعة مني ، يؤذيني ما آذاها ) .


وفي رواية عن الإمام احمد من حديث المسور بن مخرمة ( فاطمة بضعة مني يقبضني ما يقبضها ، ويبسطني ما يبسطها ) ، وفي صحيح البخاري ( فاطمة بضعة مني ، فمن أغضبها فقد أغضبني ) .


وروى الحاكم في المستدرك عن السور بن مخرمة انه بعث إليه بن حسن يخطب ابنته فقال له : قل له فليلقاني في العتمة قال : فلقيه فحمد الله السور وأثنى عليه ثم قال : أما بعد ايم الله ما من نسب ولا سبب ولا صهر أحب إلي من نسبكم وسببكم وصهركم ، ولكن رسول الله صلى الله عليه وسلم قال : ( فاطمة بضعة مني يقبضني ما يقبضها ، ويبسطني ما يبسطها ، وان الأنساب يوم القيامة تنقطع غير نسبي وسببي وصهري ، وعندك ابنتها ، ولو زوجتك لقبضها ذلك ، فانطلق عاذرا له ) .



وفي رواية للإمام احمد ( فاطمة بضعة مني ، يقبضني ما يقبضها ، ويبسطني ما يبسطها ، وان الأنساب تنقطع يوم القيامة ، غير نسبي وسببي وصهري ) .


واخرج مسلم في صحيحه ان رسول الله صلى الله عليه وسلم قال : ( إنما فاطمة بضعة مني يريبني ما رابها ، ويؤذيني ما إذاها ) .


وروى الترمذي في الجامع الصحيح ( إنما فاطمة بضعة مني ، يؤذيني ما إذاها ، وينصبني ما انصبها ) .

وعن مجاهد قال : خرج النبي صلى الله عليه وسلم وهو آخذ بيد فاطمة ، فقال : من عرف هذه عرفها ، ومن لم يعرفها فهي فاطمة بنت محمد ، وهي بضعة مني ، وهي قلبي ، وروحي التي بين جنبي ، فمن آذاها فقد آذاني ، ومن آذاني فقد آذى الله تعالى ) ، هذا ولما اقسم ( أبو لبابة )

- ص 158 -


عندما ربط نفسه في المسجد ، الا يحله احد الا رسول الله صلى الله عليه وسلم وجاءت فاطمة لتحله فأبى ، فقال رسول الله صلى الله عليه وسلم انما فاطمة بضعة مني ، فحلته .

يقول السهيلي في الروض الانف بعد ذلك ، فصلى الله عليه ، وعلى فاطمة ، فهذا حديث يدل ان من سبها فقد كفر ، وان من صلى عليها ، فقد صلى على أبيها ، صلى الله عليه وسلم .



الزهراء أحب الناس إلى النبي صلى الله عليه وسلم

اخرج الطبراني في الأوسط عن أبي هريرة قال ، قال علي : ( يا رسول الله ، أينا أحب إليك ، أنا أم فاطمة ، قال صلى الله عليه وسلم فاطمة أحب إلى منك ، وأنت اعز علي منها ) .


وروى ابن عبد البر في الاستيعاب سئلت عائشة ، رضي الله عنها ، أي الناس كان أحب إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم قالت : ( فاطمة ، قيل فمن الرجال ، قالت زوجها إذ كان ما علمه ، صواما قواما ) .

وروى الحاكم في في المستدرك ، وصححه بسنده عن جميع بن عمير، قال : دخلت مع أمي على عائشة ، فسمعتها من وراء الحجاب ، وهي تسألها عن علي ، فقالت : ( تسألينني عن رجل ، والله ما اعلم رجلا كان أحب إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم من علي ، ولا في الأرض امرأة كانت أحب إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم من فاطمة ).

وروى الحاكم في المستدرك عن عمر انه دخل على فاطمة ، رضي الله عنها ، فقال : ( يا فاطمة والله ما رأيت أحدا أحب إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم منك ، والله ما كان احد من الناس بعد ابكي صلى الله عليه وسلم أحب إلي منك ) .

وروى عن عائشة ، رضي الله عنها ، قالت ، قلت يا رسول الله ، مالك إذا قبلت فاطمة جعلت لسانك في فيها مانك تريد ان تلعقها عسلا ، فقال صلى الله عليه وسلم : انه لما اسري بي أدخلني جبريل الجنة فناولني تفاحة فأكلتها ، فكلما اشتقت إلى تلك التفاحة قبلت فاطمة فأصبت من رائحتها رائحة تلك التفاحة ) .


وروى المحب الطبري في ( ذخائر العقبى في مناقب ذوي القربى ) عن أسامة بن زيد عن علي قال قلت : يا رسول الله ، أي اهلك أحب إليك ، قال صلى الله عليه وسلم فاطمة بنت محمد ) .


وروى ابن عساكر عن علي عن النبي صلى الله عليه وسلم انه قال : ( أحب أهلي إلي فاطمة ) .

- ص 159 -



وروى الحاكم في المستدرك بسنده عن أبي ثعلبة الخشني قال : ( كان رسول الله صلى الله عليه وسلم إذا رجع من سفر أو غزاة ، أتى المسجد فصلى ركعتين ، ثم ثنى بفاطمة ، ثم يأتي أزواجه ) .


وعن ابن عمر بسنده انه قال ( ان النبي صلى الله عيه وسلم كان إذا سافر كان آخر الناس عهدا به فاطمة ، وإذا قدم من سفر كان أول من الناس به عهدا فاطمة رضي الله تعالى عنها ) .


وروى المحب الطبري في الذخائر عن ثوبان انه قال ( كان رسول الله صلى الله عليه وسلم إذا سافر ، آخر عهده إتيان فاطمة ، وأول من يدخل عليه إذا قدم فاطمة ، عليها السلام ) .


وروى الطبراني والهيثمي عن ابن عباس قال : ( دخل رسول الله صلى الله عليه وسلم على علي وفاطمة وهما يضحكان فلما رأيا النبي سكتا ، فقال لهما النبي صلى الله عليه وسلم مالكما ، كنتما تضحكان فلما رأيتماني سكتا ، فبادرت فاطمة فقالت : بابي أنت يا رسول الله ، قال هذا ( مشيرة إلى علي ) أنا أحب إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم منك ، فقلت : بل أنا أحب إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم منك ، فتبسم رسول الله صلى الله عليه وسلم وقال يا بنية رقة الولد ، وعلي اعز علي منك )

*****

من شبکه الشیعه العالمیه :

http://shiaweb.org



****

السلام عليكِ أيتها الشهيدة المظلومة ، السلام عليك يا بنت رسول الله يا فاطمة الزهراء
يا ممتحنة امتحنك الله الذي خلقكِ فوجدكِ لما امتحنك صابرة


اعظم الله اجورنا واجورکم


یا مولانا المهدی (عج)



*********

*****************

+ نوشته شده در پنجشنبه هشتم تير 1385ساعت 1:7 توسط سید علی اصغر موسوی | 4 نظر

--------------------------------------------------------------------------------

صبر جمیل فاطمه(س)
امان از جدایی !

امان از بغض های شبانه ی بقیع !

امان از بغض هایی که خاموش ست؛

امان از داغی که در دل زینب (س) است چگونه سر به شانه ی تنهایی نگذارد کسی که از هستی خویش جدا شده است؟!

چگونه ناله نکند آن که امانت بی دلیل الهی را شکسته بال و حزین، به آسمان سپرده است؟!

چگونه به تعزیت ننشیند آنکه صبر جمیل فاطمه (س) را در کبود ترین لحظه ها به تماشا نشسته و عاشقانه به شکیبایی مقدس زهرا(س) ، ایمان آورده است؟!

این شانه های خیبر شکن کیست که از سنگینی اشک ها خم شده است ؟!

این دست های صاحب ذوالفقار مگر نیست که از شدت درد می لرزد ؟!

این زبان آتشین خطبه ها نیست که بغض، مجال آه از گلویش گرفته است؟!

با کدامین چکامه ، این مرثیه را بسرایم که سیل اشک ، هستی مدینه را به یغما نبرد؟!

با کدامین نوحه به تعزیت بنشینم که زمین، گریه های آسمان را تاب آورد؟

بانو! ای مادر احساس های سبز ، ای تبلور عصمت ، بانوی آب و آیینه و ای شرافت آدمی در خاک و افلاک!

اگر برکت دست هایت نبود آسمان، ما را ریزه خوار کدامین "دستاس " می کرد تا با گفتن "یا زهرا(س)" تلخی تمام درد ها را به شیرینی درمان بسپارم.

یا زهرا(س) ، ای آینه لطافت هستی در ضمیر خاک.



**



خورشید، وضو گرفته از راه می رسد. مجال شب، به مناجات کهکشان سپرده شده است و مجال روز، به دعای خورشید؛ خورشیدی که هر روز ، شاهد زشتی و زیبایی مخلوقات است؛ زیبایی کودکان خانه ی زهرا(س) و زشتی دست هایی که آتش به همراه دارند.

خورشید، شرمناک از روی محجوب علی ست ؛ شرمگین خیبر شکنی که به پیامبر قول داده است برابر تمام غم های عالم شکیبایی کند؛ حتی مصیبت زهرا(س) !

خورشید، هر روز به نیابت از شیعیان به تربت پنهان زهرا(س) سلام می کند و گرمای حضور خویش را از آستان کبریایی او می طلبد.

سلام بر تو ای دختر عواطف نبوی (ص)، مهربانترین بانو، یگانه ی هر دو گیتی !

بانو ! نامت بلند در نهانخانه ی تمام گنبد ها؛ نامت به شکوه در زلال تمام آب ها و آیینه ها ؛ داغت را بهانه ای جز زلال اشک ها نیست!

تربت پنهان تو را باید در سودای دل به جستجو پرداخت که عصمت عارفانه ی تو تنها در زلال عاشقانه دل هویدا می شود و بس!

زیارتگاه تو ؛ پاک ترین نقطه از دل مومنان است که با التجا به نامت تمامی دردهای بی درمان را درمان می بخشد و زلال معرفتت با گفتن " یا زهرا(س)" ، بر نگاه ها جاری می شود .

چه دردناک است یاد آوری شهادت تو! چه جانکاه است غربت تو !

بانو! تو را به غربت بقیع، یاورمان باش در مصایب دنیا!



***





+ نوشته شده در شنبه بيست و هفتم خرداد 1385ساعت 23:25 توسط سید علی اصغر موسوی | 2 نظر

--------------------------------------------------------------------------------

قامت صبر
؛؛آه بر خاست برافلاک که آیینه شکست؛؛

قامت صبر؛ زدلواپسی سینه ؛ شکست

از همان روز؛ خزان شعله غم را افروخت

رنگ در ساحت دیرینه ی سبزینه شکست

از همان روز؛ به دنبال غروبی غمگین

اشک د ر پلک به خون خفته ی آدینه شکست

از همان روز فقط هیزم دل ها غم شد

کعبه را آتش شک ؛ ُحرمت دیرینه شکست

آتش از خاطره ی سینه خجالت دارد !

بس که در موج نگاهش ؛ دل آیینه شکست

د رنگاه سه نفرُ؛ آه ؛ که تنها سه نفر ؟!

قامت صبر علی (ع) در حرم سینه شکست

****
مصرع اول از : استاد محمد علی مجاهدی
***
۱۳۷۸---قم -- سیدعلی اصغر موسوی




+ نوشته شده در جمعه نوزدهم خرداد 1385ساعت 13:29 توسط سید علی اصغر موسوی | 3 نظر

--------------------------------------------------------------------------------

یافاطمه الزهرا (س)
مدینه غربت شب را چه زود پنهان کرد



همین که چشم علی (ع) را ، ستاره باران کرد



نهاد دست بلا ، زخم خاطری بر دل



که تا ابد نشود با سکوت ، درمان کرد



***



بلور باور مردم گرفت ، رنگ غبار



و کفر هم به غلط وارگیش اذعان کرد



حرامیان ثناگو به سجده رو کردند



هوس ، کنار وضو ، خیس ، دست شیطان کرد



چنان به جانب منبر خزید ، ((ابن الوقت))



که آسمان ز تعجب ستاره پنهان کرد



؛ سقیفه ؛ رنگ وقاحت به دست ها بگذاشت



حنای ؛سامریان ؛ صحبت از خدایان کرد



شکست حرمت آیینه را غبار سکوت



دوبار ه نفی تماشا غروب زندان کرد



****



چه مردمان پلیدی که ((آب)) را کشتند!



و((آتش)) از هدفش ادعای ایمان ، کرد





****

۱۳۷۶ - قم

+ نوشته شده در جمعه نوزدهم خرداد 1385ساعت 1:34 توسط سید علی اصغر موسوی | نظر بدهید

--------------------------------------------------------------------------------

محرم دل




هر که شد محرم دل ، در حرم یار بماند

وانکه این کار ندانست ، در انکار بماند !

+ نوشته شده در دوشنبه پانزدهم خرداد 1385ساعت 3:1 توسط سید علی اصغر موسوی | نظر بدهید

--------------------------------------------------------------------------------

فریادگر آزادی
سکوت



کم کم همانند عنکبوتی هولناک



به تابیدن تار خویش



مشغول بود!



و شهر، روستا



خوشحالی اش را با عرض و طول



کراوات ها می سنجید!



و یکی از شاه بودن



خوشحال!



فریادی سکوت سرد شبستان را



شکست



و نخستین شمع



به نا م " آزادی "



روشن شد!

و امروز جهان به فریادی



بس " رساتر "



و شمع هایی بس "نورانی تر"



نیاز دارد



تا پیام آور عدالت و آزادی باشد!



***



یاد فریادگر عزت و آزادی



بخیر

رحمة الله علیه





+ نوشته شده در شنبه سيزدهم خرداد 1385ساعت 13:6 توسط سید علی اصغر موسوی | نظر بدهید

--------------------------------------------------------------------------------

سلام
سلام !

از حسن نظر شما بزرگواران

بی نهایت ممنونم !

***

******

+ نوشته شده در پنجشنبه چهارم خرداد 1385ساعت 13:37 توسط سید علی اصغر موسوی

--------------------------------------------------------------------------------

به بهانه روز تولد چهل سالگی ام
***



آغازی به نام "" چهل سالگی ""

آغاز روزی که برای خودت

بیشتر از پدر و مادر و زن و فرزند مهم تر است .

"روز تولد " !

روز تولدی که به تو بودن بخشید !

صاحب نام و شناسنامه شدی !

گریستن و خندیدن آموختی !

نوازش دیدن و تنبیه شدن !

بالیدن و عاشق شدن !

شکست و اندوه !

و زندگی با کسی که عاشقش نیستی !

....و آنگاه تنها میزبان اندوه هایت :

شعر !

شعر !

و بازهم شعر !



**



چهل سال بیش رفت که من لاف میزنم

کز چاکران پیر مغان ، کمترین منم !



هرگز به یمن عاطفت پیر می فروش

ساغر تهی نشد ، ز می صاف روشنم



از جاه عشق و دولت رندان پاکباز

پیوسته ، صدر مصطبه ها بود ، مسکنم



در شان من به درد کشی ، ظن بد مبر !

کآلوده گشت جامه ، ولی پاک دامنم



شهباز دست پادشهم ، این چه حالت ست

کز یاد برده اند ، هوای نشیمنم ؟!



حیف است بلبلی چو من ، اکنون درین قفس !

با این لسان عذب ، که خامش چو سوسنم ...





** ( حضرت خواجه –ره - )







*****

آغازین روزهای خرداد ماه سال 1345 (دومین روز )



در روستای "چهارحد " از توابع بخش خرقان ساوه



به دنیا آمدم . خانواده ام روحانی و از سادات "ورچند"



به شمار می آمدند . چهارحد طبیعتی دارد همانند



"دشت مغان " بهارش سبز و دلپسند است .



و از" سه" سالگی به شهر مقدس "قم " نقل مکان کردیم .



البته تابستان هارا بازهم به روستا چهارحد بازمی گشتیم



چون تابستان های قم بی شباهت به "جهنم " بنودند !



(گرچه بنابه حدیث معصومین (ع) یکی از درب های بهشت از قم باز می شود )



تحصیلات و بالیدن از کودکی به نوجوانی واز نوجوانی به جوانی ،



همگی در این دو کان مغایر هم صورت گرفت



"تا اینکه سال 1362 که به خدمت نیروی هوایی در آمدم.



سال 1364 به " جزیره خارک " منتقل شدم



و جای سومی را تجربه کردم که مسیر زندگی ام را به سوی ادبیات (شعر) و



جدی گرفتن آن گشود !



و از خزانی روزهای پاییز سال 1364 تا کنون تنها بهانه برای زیستن ،



همین همنشینی با "حضرت شعر " بوده است !



از آغازین روزهای بهار سال 1358 که جمعه ها برای درختکاری به



روستا های کویری قم می رفتیم تا شب های همان سال ها که با



اسلحه نیمه اتوماتیک "" ام1 "" به گشت می رفتیم ، از سال های جنگ



(( که هنوز هم 70 در صد تنم را در آتش حساسیت هایش می سوزاند



و مجبورم به علت نداشتن دفترچه بیمه خدمات درمانی مبالغ قابل توجهی را



برای درمان مزمن آن خرج کنم ))



تا امروزکه علم "تعهد در ادبیات " را به دوش می کشم !





وبرای سفارش کار و نوشتن مقاله ای



به هر" نامرد" رو میزنم ،



تنها و تنها علتش در خاکی بوده که طبیعت زیبای آن





(( نه دزدی یادم داده نه فریب مردم و نه برای



ریاست ، نه پا بر شانه کسی گذاشتن را ))





طبیعت دودمانم وطبیعت روستا "مرامی " را یادم داد





که(به خاطر خودم و موقعیت شغلی خودم) هیچ کس را فدا نکنم !



**



از ایرانی بودن :" فقرش " به من رسیده !





از مسلمان بودن : " تکلیفش " !





و از شاعر بودن : بیگاری اش !!





***





حاشا به کرمت مملکت ! حاشا !!!





چگونه فرزندان" فریب و ریا" را به "صداقت پیشگان" ترجیح می دهی !





حاشا به کرمت ! ای خاک زیبا ، ای اندوه تنهایی ناصر خسرو !





زخم ناسور سهراب ! غم حافظ ! زهر تیشه فرهاد !





کدامین نامردمی هایت را بشمارم:کجاست امیر کبیر ؟!



کجاست فرخی یزدی ؟!



کجاست حنجره سرخ شعر ؟! کجاست پژواک فریاد من ؟!!!



چه کسی گفته که مهمان نوازی ؟! مهمان نوازی ات در تاریخ



تنها برای چشم آبی ها دلپسند بوده و بس !



***





...و اینک چهلمین سالی که باید چهل "شمع " را بر مزار آرزوهایم روشن نساخته، فرو بنشانم !







دعا کنید این پاک باخته را





که نه" تنعمی " از دنیا گرفت





و نه " نصیبی " از آخرت خواهد داشت !





الهی که همگان "سه چهل سال " از زندگی نصیب ببرند و شما نیز !



یا علی مدد !









+ نوشته شده در سه شنبه دوم خرداد 1385ساعت 0:9 توسط سید علی اصغر موسوی | 14 نظر

--------------------------------------------------------------------------------

سرمه خواب
عکس خورشید در این آینه زندانی نیست

هر چه گفتیم بگو ، صحبت حیرانی ، نیست ؟ !



تو در آن برزخ گیسو ، به سیاهی خرسند

من به دنبال سحرگاه ، که زندانی نیست



نقطه چین است جواب سخنم ، این آژنگ

از همان جنس که پیوسته ، نمی دانی ،نیست !



پیری حوصله را ، فصل سکوتت آورد

جنگ دیوار ودر اینجا ، به غزل خوانی نیست



وقت تنگ است و فراسو ، خطری بی پایان

ترس این قافله از برف زمستانی نیست !



سرمه ی خواب ، مبین چشم به یلدا دارد

صبح ، در پنجره خمیازه ی پنهانی نیست !



با الفبا ، سخن عشق ، میاموز به من

آخر این پیر ، همان طفل دبستانی نیست



((سر زلف تو نباشد ، سر زلفی دیگر

از برای دل ما ، قحط پریشانی نیست)) *۱



**

*۱ بیت از صائب تبریزی (ره)

**

***



۱۳۸۰

+ نوشته شده در دوشنبه يکم خرداد 1385ساعت 12:50 توسط سید علی اصغر موسوی | نظر بدهید
--------------------------------------------------------------------------------

سید علی اصغر موسوی هستم متولد 2/3/1345 در روستای "چهارحد" بخش خرقان ساوه .
در "قم" بالیده و حدود 21 سال در وادی ادبیات (شعر) به سیر وسلوک پرداخته ام . به مدت 11سال نظامی (نهاجا) بودم ودر آنجا بعنوان شاعر گروه پدافند هوایی تهران در مناسبت های مختلف شعر خوانی می کردم .
یکی دو سالی هم " مدیر "انجمن بسیجیان اهل قلم قم بودم .
گرایشم در شعر بیشتر غزلسرایی بوده و از سال 80 به بعد بیشتر نویسندگی می کنم تا شاعری!
وبلاگ های متعددی دارم در موضوعات مختلف ادبی- آیینی و به ارتباطات سالم" اینترنتی" احترام می گذارم . اهل تحقیق و نقد (در ادبیات کهن و معاصر، با گرایش مذهبی ) بوده و دستی هم در "طنز " دارم . عشق (از نوع آسمانیش) را بیشتر دوست می دارم واین وبلاگ را با نام تخلص خود (سعا) ایجاد کرده ام برای آشنایی بیشتر دوستان با بنده. توفیق رفیق راه جملگی تان .

××××

نه نیازم به خرابات ، نه دیر است و حرم
هر کجا نام "علی" برده شود ، نور آنجاست !

یا علی مدد !

--------------------------------------------------------------------------------

صفحه نخست
پست الکترونیک
آرشیو وبلاگ

پیوندهای روزانه
--------------------------------------------------------------------------------
بیدلانه
آرشیو پیوندهای روزانه

نوشته های پیشین
--------------------------------------------------------------------------------
آذر 1385
مهر 1385
شهريور 1385
مرداد 1385
تير 1385
خرداد 1385
ارديبهشت 1385

پیوندها
--------------------------------------------------------------------------------
الفبای تنهایی